Skoda Octavia 2.0 TDI Ambition Business Line
Degelijke troef
Soms zegt een kop boven een tekst zoveel meer dan de rest van het verhaal. Het zou wel heel makkelijk zijn om nu te stoppen met het schrijven van deze test, maar het is wel tekenend voor de nieuwe Škoda Octavia, die volgens de fabrikant op maar liefst vijftig punten is vernieuwd en verbeterd. Hoog tijd om dit zelf te ondervinden met deze ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-auto.
Strakgetrokken
De Škoda Octavia is al jaren een graag geziene gast op de vaderlandse snelwegen. Het nieuwe model is de derde generatie, sinds de Tsjech in 1996 voet aan wal in ons land zette. Škoda greep deze gelegenheid aan om het uiterlijk eens onder handen te nemen. Daarbij hoefden de Tsjechen niet ver te zoeken en werd goed gekeken naar de grote broer Superb.
Het vernieuwde front valt het meest op. De grille oogt wat chiquer en de koplampen zijn aangescherpt. In de zijkant van de koplampen is ‘Octavia’ subtiel weggewerkt. De Tsjechen lieten dat kunstje eerder al zien bij de Superb. Verder beschikt de vernieuwde Octavia over twee extra pitten in de mistlampunits, die standaard branden en zorgen voor extra verlichting tijdens het indraaien van bochten. De zij- en achterkant zijn wat meer ingetogen. De buitenspiegels hebben – zoals de meeste nieuwe auto’s tegenwoordig – geïntegreerde zijknipperlichten.
Wij rijden de Octavia 2.0 TDI met DSG in de Ambition Business Line-uitvoering, die in de prijslijst staat voor iets meer dan dertig mille. Onze hatchback is voorzien van de 16 inch lichtmetalen Crateris-velgen, die de Tsjech goed staan. Net als de zijkant is de achterzijde ook nauwelijks veranderd. Alleen de achterlichtunits werden aangepakt en zijn opgefrist, waardoor de Octavia een nog serieuzere indruk maakt op de weg.
Vertrouwde omgeving
Na het instappen – de deuren vallen lekker zwaar dicht – voelen we ons geen wereldvreemde in de Škoda. Nee, eerder vertrouwd, al is de zit van de bestuurdersstoel best hard. De stoel biedt voldoende zijdelingse steun en er is voldoende hoofdruimte aanwezig. Het dashboard is regelrecht overgenomen uit de Superb en doet ook hier goed en vooral degelijk aan. Tussen de klokken, die prima afleesbaar zijn, zit de duidelijke boordcomputer, die simpel te bedienen is via de stengel rechts naast het stuur. Het stuur is in hoogte en diepte te verstellen en pakt prettig vast. Een groot nadeel is dat de stuurwielbediening in deze versie ontbreekt, dat mag eigenlijk niet bij een auto met deze nieuwprijs.
Het middenconsole ziet er overzichtelijk uit. Onze testauto kreeg als optie het audiosysteem ‘Radio Bolero’ (met cd-wisselaar, ingang voor een SD-kaart en twaalf speakers) mee, dat makkelijk met een touchscreen te bedienen is. De klank is goed en vooral zuiver. De climatecontrol is eenvoudig in te stellen via draaiknoppen, waarbij na het draaien de exacte temperatuur ook nog even op het scherm van de audio wordt weergegeven. Aluminium interieurlijsten rond de DSG-pook en op het dashboard en de portieren geven het zakelijke en saai interieur nog enige jeu. Over opbergvakken niet te klagen in de Octavia, je kunt overal je cd-hoesjes, papieren en andere spullen kwijt.
Achterin de Tsjech is er voldoende hoofd- en beenruimte aanwezig. Drie volwassenen kunnen hier moeiteloos zitten. Als je dan met zoveel mensen op stap gaat, is het prettig om de weten dat de Octavia een grote bagageruimte kent. Standaard gaat er al 560 liter mee, wanneer je de achterbank neerklapt zelfs meer dan 1.400 liter. Het is jammer dat een rubberen trekkoord uit de achterklep bungelt. Dit dient als hulpmiddel bij het sluiten van de vijfde deur. We hadden hier liever een handgreep gezien, dat oogt net wat chiquer.
Rumoerig doch aangenaam
Omdat de Octavia het goed doet in de leasemarkt, kiezen wij voor de 140 pk sterke 2.0 TDI in combinatie met DSG. Het is de vertrouwde pompverstuiver uit de VAG-stal. In het najaar komen de commonrail-diesels, die een stuk stiller en schoner zijn. De techniek van deze krachtbron is namelijk verouderd en hij is bovendien erg rumoerig. Dat hoor je vooral wanneer je de sleutel omdraait bij een koude start. Bij het wegrijden lijkt het alsof de tractor van Boer Biet voorbij komt zetten. Op de snelweg verdwijnt het overheersende geluid van de diesel gelukkig naar de achtergrond.
Toch komt de 2.0 TDI met 140 pk prima van zijn plek en je hebt nooit het gevoel vermogen tekort te komen. De Tsjech gaat in net geen tien seconden naar de honderd en de naald blijft, als je lang genoeg gasgeeft, steken bij 207km/h. Vooral de DSG-transmissie – dat staat voor Direct Shift Gearbox – draagt bij aan de heerlijke motor/bak-combinatie. Het schakelen gaat lekker soepel en snel, wat weer gunstig is voor het brandstofverbruik. Vooral op de snelweg draait de motor weinig toeren, waardoor we bij een snelheid van 120 regelmatig getallen van rond de 4,5 liter per honderd kilometer op de boordcomputer zagen. Wij kwamen tijdens onze testperiode uit op een gemiddelde van 6.5 liter.
Tijdens het rijden valt al snel op dat de Octavia te hard geveerd is. Normaal hebben we weinig moeite met een stugge vering en ervaren we het vaak als prettig, maar in dit geval is het gewoon too much. Vooral op klinkerwegen stuiteren we af en toe alle kanten op. Voor de rest is de Škoda een degelijke reisauto. Cruise control is standaard en te bedienen via knoppen op de hendel van de richtingaanwijzer. Daardoor komt het weleens voor dat je onbedoeld richting aangeeft. De besturing is goed, maar springt er niet uit. In de bochten houdt hij zich aardige staande en blijft je een veilig gevoel geven. ESP is op onze versie als optie (590 euro) aanwezig, maar helaas niet standaard op de Tsjech. Andere veiligheidszaken als ABS, zes airbags en actieve hoofdsteunen op de bestuurders- en passagiersstoel zijn wel standaard. Bij het maken van een noodstop gaan de alarmlichten wel een aantal keren knipperen, maar opvallend genoeg gebeurt dat pas op het moment dat de Octavia zo goed als stilstaat...
Rechttoe rechtaan
We hadden in het begin van deze test al bij het juiste eind. De Škoda Octavia is een degelijke, ruime auto die er zakelijk uitziet – hij is strakker dan het vorige model – en goed presteert, zonder er echt uit te springen. De DSG-transmissie is al vaker geroemd en ook in dit geval verdient het weer alle lof.
Toch ontdekten wij een paar missers. Het trekkoord voor het sluiten van de kofferbak komt armetierig over. Verder is de dieselkrachtbron verouderd en maakt hij veel lawaai. Daarnaast is het onderstel te hard geveerd. Wie daar niet om maalt en er genoegen mee neemt, koopt voor iets meer dan 30.000 euro een ruimte auto – de kofferruimte is enorm – met een behoorlijke standaarduitrusting en heeft een degelijke troef op de oprit staan.
- Ruime kofferbak
- DSG erg aangenaam
- Degelijkheid
- Rumoerige en verouderde diesel
- Aantal afwerkingsmissers
- ESP niet standaard
