Omringd en ingehaald door doorsnee auto’s rijden we de S-Klasse over een schemerige A28 naar huis. De Distronic en de Tempomat op een kruissnelheid van 110 kilometer per uur en Arrow Classic Rock rustig musicerend door de Harmann Kardon installatie komen we helemaal tot rust. In een auto uit de Sonderklasse van Mercedes-Benz laat je jezelf niet opgejaagd door het verkeer leiden. Hoewel de motorisering van de auto daar weliswaar zonder veel moeite tot in staat is doen we niet gehaast. Laat die leasende goegemeente met hun van rode letters voorziene TDI’s hun auto toch lekker afremmend en accelererend naar huis rommelen. Wij zoeven lekker het Noorden des lands in.
Werp een blik op de W221 – zoals intimi de auto noemen – en het is duidelijk dat er een kostbare auto van absolute klasse staat. Een auto waarvan je gewoon voelt dat er met liefde en meesterschap aan is gewerkt door een geselecteerde groep ingenieurs en technici. Sonderklasse zoals Das Haus het zelf noemt. De auto waarin traditiegetrouw technische noviteiten debuteren. De auto heeft de présence van een kathedraal en is terughoudend indrukwekkend. Door liefhebbers gekoesterde voorgangers van deze auto waren pompeus en wellicht potsierlijk. Het waren auto’s voor Afrikaanse potentaten en oliesjeiks die van gekkigheid niet meer wisten wat te doen met hun miljarden. De W140, de W126 en de W116. Stuk voor stuk fabelachtig perfect en hét visitekaartje van Mercedes-Benz, maar Germaans poenerig.
Hoe anders was het toen de vorige S-Klasse acte de présence gaf. Een dergelijke slankheid en desondanks duidelijk herkenbaar als ‘S’. Mercedes-Benz heeft dit huzarenstukje wederom afgeleverd en het is bijna een tastbaar gevoel: de eigenaar moet machtig en kapitaalkrachtig zijn. De uitgeklopte spatborden, de majestueuze grille en de concave vouw in de flanken. Het zijn indicaties die de bewonderaar het gevoel geven naar een auto te kijken die niet zomaar van Jan en alleman kan zijn. Een conversie met grotere velgen en een minder anonieme kleur dan dit Flintgrijs geeft de W221 een nog grotere verhevenheid.
Het analoge klokje dat zich in het dashboard bevindt is een twistpunt van goede smaak. Het is de enige dissonant tussen de consonanten die het interieur van de S-Klasse kenmerken. Trek het kluisdeurachtige portier dat Benzen kenmerkt open en ga zitten achter het uit leder – bij deze auto is het woord leer zo ordinair – en hout bestaande stuurwiel en laat je overweldigen door de indrukken en je gevoel. Sla de deur niet met een ferme klap dicht, maar laat hem rustig vallen en de W221 trekt de deur zelf in het slot. Laat je oog vallen op het met leder beklede en opgeruimde dashboard. Kijk naar het strak vormgegeven cluster waar de stoelverstelling zich bevindt. Kijk naar de in boogvorm geplaatste knoppenrij voor de klimaatbeheersing en kijk naar het op perfecte hoogte geplaatste multifunctionele scherm naast de meters.
Bij een auto als deze geven we geen kritiek op moeilijk bereikbare knopjes of lastig te doorgronden bediening. Enerzijds omdat daar überhaupt geen sprake van is en anderzijds omdat een eventuele ontdekkingstocht door de knoppen een gelukzalig uitverkoren gevoel geeft. Vooral de commandoknop op het middenconsole, die in verbinding staat met het multifunctionele scherm zorgt ervoor dat de bestuurder de auto dirigeert. Pomp de luchtkussens in de stoel op, gebruik het multimedia-systeem, voer een telefoongesprek en stel de klimaatbeheersing in. Het combi-instrument is de commandocentrale over de persoonlijke beleving van onomstreden Sonderklasse.
Achterin is het nog weldadiger en eigenlijk moet je daar zijn als het een S-Klasse Lang betreft. De beide zetels zijn individueel verstelbaar in alle mogelijke posities. Je blijft spelen met de knopjes en je blijft de zonneschermen openen en sluiten. De ruimte die er is, mag als zeer riant worden geklasseerd en de houten klaptafeltjes maken de auto achterin tot een heuse werkplek. Moet er nog vermeld worden dat het interieur in het donker bijzonder sfeervol is verlicht? Heeft het nut te melden dat veel zaken die in de testauto aanwezig zijn, de prijs opdrijven tot de hoogte van een mooi appartement? Is het leuk dat de achterpassagiers de stoel van de bijrijder kunnen instellen als ze het niet eens zijn met het postuur van hun voorpassagier? Het zijn irrelevanties als je het hebt over het beste uit Das Haus. Praat je hierover, dan mis je de pointe van het geïsoleerde beleven van een dergelijke automobiel.
Beweeg je met 80 kilometer per uur richting plaats van bestemming of beweeg je op de begrensde top van 250 kilometer per uur richting de plaats van bestemming: de S420 CDI vervoert je zonder dramatiek. De Benz blijft even onverstoorbaar als een kathedraal en kent dezelfde stilte. Sluit als achterpassagier de ogen en je hebt geen idee met welke snelheid de chauffeur de auto over de weg laat rijden. Het illustreert wederom het gevoel van absolute wereldklasse en isolatie van de buitenwereld. S-Klasse rijden is ontspanning en bezinning. Deze auto is zo voortreffelijk…
De S420 CDI heeft 320 pk en 730 Nm. De krachten worden via een hoogmoderne en onmerkbaar schakelende zeventraps automaat in praktische bruikbaarheid omgezet en de auto is absoluut supersnel te noemen. Een begrensde top van 250 is natuurlijk een vanzelfsprekendheid, maar als er ingehaald moet worden lijkt het voor de medeweggebruikers alsof ze stilstaan. Volgas zorgt voor een acceleratie die je tot in je wangen en voorhoofd voelt. Als je het hebt over ‘brute kracht’ beledig je de elite die de auto ontwikkeld heeft. Het is een te platvloerse karakterisering en absoluut ongepast. Je gebruikt de kracht eigenlijk nooit volledig. Het is gewoon het soevereine gevoel dat je enorme krachtsreserves overhebt. Je wilt eigenlijk gewoon rustig accelereren, want dat is ruim voldoende. Het is dan ook spijtig dat de automaat de motor op dergelijke momenten teveel toeren laat maken. Dat hoeft niet. Dat past niet.
Het overhellen van de auto en het niet echt communicatieve onderstel is als iets te weinig forte of piano in de opvoering van een etude. Deze etude wordt dusdanig overtuigend en perfect opgevoerd, dat het juist daarom opvalt. Het is kritiek op futiliteiten, maar de perfectie van de Sonderklasse noopt ons ertoe deze kleinigheden te benoemen. Rijdt de S-Klasse en voel hoe perfect deze auto is. Wie wil communicatie als hij een S-Klasse rijdt?
Perfectie. Dat is het woord dat de W221 het beste karakteriseert. De auto is een totaalpakket van perfectionisme. De uitstraling van de auto is absolute luxe en pure klasse. Het is aanwezig zonder protserig te zijn. Het is gebalanceerd zonder overdreven elementen. Je ziet dat de auto kostbaar is, maar aan de andere kant is het vragen naar de prijs van deze auto hetzelfde als het vragen naar de leeftijd van een vrouw. Het doet niet ter zake. Je wilt een S-Klasse en de prijs is voor ignoranti.
Het is een algeheel gevoel van subliem rijgenoegen. Een genoegen dat ondersteund wordt door sfeervolle interieurverlichting. Een genot dat in absolute afgeslotenheid van wat buiten de auto gebeurt moet worden ervaren. In feite doet de motorisering van de S-Klasse evenmin als de prijs iets aan de auto. De 420 CDI is onaards snel en relatief zuinig, maar het verbruik is misschien nog wel het minst belangrijk bij een S-Klasse. Dergelijke trivia is geen issue. De prestaties zijn bij een S-Klasse altijd goed. Op vollast rijden doe je niet met een 'S'. Je accelereert rustig en zoeft relaxed over de weg. Sonderklasse rijden is een gevoel en een ervaring. Minpunten zijn in feite voor sceptici die de ‘S’ niet begrijpen.